یه روزایی هست که از دیدن اینکه این همه آدم خوب دور و برت هستن، تعجب میکنی. 

از دبستان که رفتم راهنمایی، دو تا دوست خوب داشتم که دیگر نمی دیدمشان چون رفتند یک مدرسه دیگر. تلفن هردوی آنها را داشتم اما میترسیدم به آنها زنگ بزنم. نمیدانم چرا. شاید فکر میکردم که حرف زدن پشت تلفن هیچ وقت مثل گشتن با دوستت نمیشود. هنوز هم خیلی وقتها اگر بدانم که دوستم را فقط میتوانم پنج دقیقه ببینم، ترجیح میدهم اصلا نروم و نبینمش. بالاخره دلم آنقدر تنگ شد که زنگ زدم. یکیشان خانه نبود. خیلی ناراحت نشدم، هرچند که هیچ وقت زنگ نزد. با اینکه من یک بار دیگر هم زنگ زدم و باز نبود. به آن یکی هروقت زنگ زدم، کسی جواب نداد. ولی تقویمی که شماره اش را در آن نوشته بودم هی نگاه میکردم و مثل احمقها دور نمی انداختم. حتی زنگ زدم ۱۱۸ و چک کردم که پیش شماره عوض شده یا نه و به شماره جدید هم زنگ زدم. هر چند وقت یک بار هم دوباره زنگ میزدم. حالا اگر هم جواب میداد من حرفی نداشتم که بزنم. همیشه همه حرف تلفنیمان این بود که «فردا چند تا مشق داریم؟». اما از دست دادن آخرین راه تماس برایم خیلی مشکل بود. انگار دوستم میمرد. اولی بود اما از من دور بود. دومی مرد. امروز هم یکی دیگر مرد. غصه دارم.

Let it go!

کل سریال لاست و فلش فروارد را که نگاه میکنی، دارد توی چشمت میکند که میتوانی و همه اش اراده خود توست. اصولا هم در فیلمها و سخنرانیها و خاطراتی که برایمان تعریف میکنند که بدانیم خواستن توانستن است، معمولا صحبت از کسی است که با اراده و همت خودش بر سختی ها غلبه کرده و کاری را انجام داده یا به چیزی دست پیدا کرده است و با یک پا تندتر از همه دویده و ... . فکر کنم برای همین، وقتی کسی درباره اراده حرف میزند، آدم بیشتر یاد توانایی انجام کارها می افتد تا انجام ندادن. ولی اگر تعریفش را نگاه کنی، میبینی که انجام ندادن کارها هم به همان اندازه مهم است. نوشته قدرت عمل یا توانایی خودداری از کارها برای دنبال کردن یک هدف. یعنی خویشتن داری هم جزء مهمی از اراده است. بعد خویشتن داری را که نگاه کنی، نوشته توانایی کنترل عواطف، رفتار و خواسته ها برای دستیابی به نوعی پاداش بعدی یا مثلا توانایی مدیریت کارآ به نفع آینده و گفته خیلی چیزها روی این توانایی اثر میگذارند که یکی از آنها رسیدن گلوکز به مغز است*. اگر قند کافی به مغز نرسد، شما نمیتوانید جلوی خودتان را بگیرید که کاری را نکنید. به عبارت دیگر، وقتی انرژی شما از حدی پایینتر میرود، دیگر نمیتوانید رفتار خودتان را به اندازه قبل کنترل کنید. تا اینجایش شاید بدیهی به نظر بیاید اما آزمایش کرده اند و دیده اند که اگر به یک گروهی بگویی نمایش کمدی را ببینید و نخندید و به گروه دیگر بگویی که اشکالی ندارد بخندی، و بعد از هر دو گروه بخواهی که کاری را انجام بدهند که صبر و حوصله میخواهد، گروه دوم بهتر انجامش میدهند**. نکته اینست یکی از نتایج این حرف این میشود که اراده آدم محدود و تمام شدنی است، حداقل آن بخشش که با خویشتنداری در ارتباط است. شبیه باطری است، چون شما وقتی دارید جلوی خودتان را میگیرید که کاری را نکنید، بدن دارد برای این کار انرژی مصرف میکند و خب اگر همین طور ادامه بدهی، انرژی ات کمتر و کمتر میشود و دیگر نمیتوانی جلوی خودت را بگیری و آن کار را میکنی. مثل اینست که باطری خالی شده و تا وقتی دوباره پر نشود، کار نمیکند. تا وقتی انرژی لازم برای مغز تامین نشده باشد، شما نمیتوانید جلوی خودتان را بگیرید. نمیتوانی هر روز به چیزی فکر کنی و در همان حال خودت را نگهداری و کاری نکنی.

خویشتنداری جلوی رفتار کردن از روی انگیزه آنی و بدون فکر قبلی عمل کردن را هم میگیرد. که حالا مثلا میگویند این رفتار بر اساس انگیزه آنی در کودکی خوب است و به شناخت محیط اطرافت کمک میکند. اما در عین حال میدانند که با اختلال کم توجهی-بیش فعالی هم در ارتباط است.

* ظاهرا مرجعش اینجاست.

** از آنها خواسته اند که با یک سری حروف کلمه بسازند. میتوانید خودتان این مقاله را بخوانید و اگر کمتر حوصله دارید، آزمایش سوم که نتایجش در جدول سه آمده، همانی است که در ویکیپدیا هم هست. بخش نتایج هم تقریبا همین حرفها را تایید میکند.

تصمیم گرفتن سخت هست اما سخت تر اینست که آدم مواظب تصمیمهای کوچکی باشد که لازمه رسیدن به آن تصمیم بزرگتری هستند که در ذهنت داری. فکر میکنم در مورد مسایل مهم، ارزش هدف در تصمیم گیری ما آنقدر ملموس است که بالاخره تصمیم درست را میگیریم، اما در مورد این تصمیمهای کوچک چون رابطه با هدف اصلی آنقدر روشن و واضح نیست و یا از نظر زمانی نزدیک به هدف به نظر نمیرسد، آدم در موردش کوتاهی میکند و گاهی حتی چیزها را سرسری میگیرد. مثال خوبش شاید صبح زود بیدار شدن برای کار و درس یا بدتر از آن نوشتن تکالیف باشد. دومی را فکر میکنم در پنج سال اول دانشگاه ده بار هم نکردم، یعنی در مجموع کمتر از ترمی یک بار. حرفم اینست که آدم اگر چیزی را میخواهد باید خیلی مواظب همین چیزهای کوچک به ظاهر کم اهمیت باشد. همیشه خرابکاری از همین چیزها شروع میشود.

پ.ن. این آقای دن گیلبرت استاد روان شناسی دانشگاه هاروارد است. حرف جالبی در مورد تصمیمهای ما میزند. میگوید ما در تخمین احتمال رخ دادن چیزی که مطلوب ماست یا در مورد ارزش آن، دچار اشتباه میشویم و برای همین تصمیم اشتباه میگیریم. وقایع که از ما دور میشوند، تفاوت ارزششان را کمتر حس میکنیم. سخنرانی جالبی است. فرصت کردید، گوش کنید. جالب اینکه خودش ظاهرا در جوانی میخواسته نویسنده کتابهای علمی تخیلی بشود و درس و مدرسه را رها کرده و رفته کارگاه نویسندگی خلاق اسم بنویسد و پر بوده و رفته تنها کلاسی که خالی بوده اسم نوشته: آشنایی با روان شناسی.

نباید شب خاطره ساخت. شب خلوت است و ساکت. شلوغ نیست که بعدها یادش کم کم در زمینه گم شود.

"A person should get to have a whole life."

این رضایت نسبی حاصل از بودن در نقطه بهینه محلی، مانع بزرگی در برابر حرکت به سمت بهینه کلی است. حتی وقتی سود تغییر برایت مسلم است، ترس از دست دادن مزایای شرایط فعلی، ریسک پذیری آدم را کم میکند.

دم غروب میرم استخر که دیگه پوستم بیشتر از این نسوزه. چند روزه هوا اینجا بیشتر وقتا ابریه، آب یه کم سرده. پریشب گفتم عب نداره حالا، یه خورده بگذره عادت میکنم. اولش رو با شیرجه میرم تو که دیگه به یخ کردن نرسه. بعدش هم شنا میکنم و گرم میشم. بد نبود و سرحال شدم. اومدم خونه. لباسم رو عوض کردم، رفتم عینکم رو بشورم. دیدم آب چقدر داغه. فک کردم شیر رو اشتباه باز کرده ام. شیر رو نگاه کردم، میبینم شیر آب سرده.

دیشب رفتم اولش شستم رو کردم تو آب. گفتم نه، من میتونم، رفتم تو استخر تا گردن، اومدم بیرون. خودمو سریع خشک کردم، برگشتم خونه. خلاصه گفتم بدونید استخر روباز همش اون آخرش نیست که رو آب میخوابی و ستاره ها رو تماشا میکنی و میگی آسمون چه قشنگه.

دارم فکر میکنم که چرا آدمها به بچه هایشان یاد میدهند خوب باشند. اگر خوب بودن صفتیست که در زندگی واقعی کار نمیکند، چرا ما به بچه هایمان یاد میدهیم راستگو باشند و سختکوش و به دیگران کمک کنند و آنها را دوست داشته باشند و همه چیزهای دیگر. چرا وقتی هیچ جایی در دنیا و هیچوقتی در زندگی نیست که همه چیز با هم خوب و کامل باشد، بیخودی آنها را با قصه های پریان بزرگ میکنیم و بعد که بزرگ شدند تازه باید یاد بگیرند که دنیای واقعی خیلی با همه آن قصه ها فرق دارد. اگر از اول بدانند که همه چیز چطور است، زودتر عادت و بهتر زندگی نمیکنند؟

اینکه آدم کارهای مشکلی در زندگیش انجام داده باشد، معنیش این نیست که حتما میتواند کارهای آسانتر را هم انجام دهد

یه سؤالی خیلی وقته تو ذهنمه. میخوام بدونم آدما بیشتر به چی خودشون افتخار میکنند. یعنی مثلا شما اگه بخواید فقط یه دونه صفت خودتون رو بگید که بهش مینازید، اون چیه؟ خوشگلم، مردمدارم، پولدارم، تودارم، خویشتن دارم، ورزشکارم، اخمو ام، درازم، شادم، آسانگیرم، جدی ام، کاری ام، منعطفم، جوونم، پیرم، دختربازم، وبلاگم باحاله، آدم معمولی ام، بی دینم، مذهبی ام، بی تعصبم، خر هستم، الکی خوشم، خوشبینم، واقع بینم، مرد خانواده ام، زن زندگی ام، کتابخونم، دکترم، مهندسم، بچه باحالم، مهربونم، ... . هرچی که دوست دارید واقعا. اونی که هر چیتون که عوض شه، باز سعی میکنید این یه دونه رو حفظ کنید.

اگر هم که منو میشناسید و نمیخواید من بدونم یا دیگران بدونند، لطفا بدون نام جواب بدید. مرسی

دیدید بعضی موقعها آدم تو یه جای شلوغ میره دستشویی. بعد یکی قبلا دستشویی بوده و گند زده به همه چی. دو تا راه بیشتر نداری دیگه. یا باید دستارو بزنی بالا و با کمترین کثافت کاری ممکن گه کاری  نفر قبلی رو تمیز کنی ( در بهترین حالت ممکنه دماغ به تورت بخوره ) که احتمالا دل و روده ات میاد تو حلقت. یا اینکه بیای بیرون و دیگه بیخیال این بشی که نفر بعدی فکر میکنه که تو بودی که ریدی و مالیدی و بعدم نشستیش و رفتی. خواستم بگم فقط برا توالت نیست. جاهای دیگه هم هست.

آدم بعضی وقتها فکر میکند که در دنیا چقدر آدمهای خوب بوده اند که تو آنها را تا همین چند لحظه پیش نمیشناخته ای. یکیش همین آقا. این هم لینک برای آنهایی که یوتیوبشان فیلتر است. کلیپ رسمی این یکی را پیدا نکردم اما وقتی دنبالش بودم، این را هم دیدم که خیلی دوستش داشتم. آدم فکر میکند چه حیف که بعضیها زود میمیرند

Courage, life and fear

 

"Life shrinks or expands in proportion to one's courage." Anais Nin

"Courage is resistance to fear, mastery of fear - not absence of fear." Mark Twain

 

امشب خوشحالم و حالم خوبه. صبح به موقع بیدار شدم و سر وقت رسیدم دانشگاه و کاری که قرار بود بکنم را در حدی که میتونستم انجام دادم. بعدش هم که اومدم خونه، خسته بودم و خوابم میومد اما گفتم برم حالا شنا کنم اگه حال نداشتم، زود برمیگردم. رفتم و شنا کردم و تونستم مثل روزهای عادی شنا کنم. بعد اومدم قیمه درست کردم. قیمه ام خوشمزه بود و این دومین غذای این هفته بود که با اینکه بار اولی بود که خودم تنهایی درست میکردم، مزه اش مثل غذای مامان بود. لباسهای تیره رو هم ریختم تو ماشین و بعدشم حوله ها و ملحفه ها. الان همه جورابهام و لباس زیرها و ملحفه ها و حوله هام تمیزند. تلویزیون هم شانسی یه چیز خنده داری میداد که یه کم دیدم و خندیدم. همه چیزهایی هم که میخواستم برای دوچرخه ام بخرم، دیگه خریدم. الان هم میخوام برم بیفتم مثل خرس بخوابم . الغرض، میخواستم بگم آدم میتونه به خاطر همین چیزهای در پیتی هم خوشحال باشه و وقتی هم خوشحالید میتونید بیاید تو وبلاگتون بنویسید بلکه بالاخره این فضای وبلاگستان هم به تعادل برسه که آدم شاد و خندون نیاد گودرش رو باز کنه، با دماغ آویزون برگرده بره هی ایمیل رفرش کنه که شاید یکی یه چیز خنده داری فروارد کرده باشه، حالش خوب شه باز. آره آقا من خوشحالم امشب

وقتی نشود جایی که برای نوشتن است نوشت، دیگر به چه دردی میخورد؟

What kind of guy do you think I am?

Alan: "How you doing"? "Thanks again"? Charlie, casual sex is one thing, but this is just lazy.

Charlie: What are you talking about? I didn't have sex with her. She just surfs out on the Point, uses my shower and goes to work.

Alan: So you're not sleeping with her?

Charlie: Jeez, Alan, I don't sleep with every buff surfer chick that uses my shower. What kind of guy do you think I am?

Alan: I think you're the luckiest bastard to walk the face of the earth, but, that's not my point. I don't want women flashing their butt tattoos at my son.

Charlie: Cindy has a tattoo?

Alan: Yes, a butterfly.

Charlie: Right cheek or left? No, wait, don't tell me. I want to be surprised.

Alan: So you're not sleeping with her, but you want to.

Charlie: Yeah. What kind of guy do you think I am?

From "Two and a half men" :))

"It's not about how to achieve your dreams. It's about how to lead your life. If you lead your life the right way, the karma will take care of itself; The dreams will come to you."

Randy Pausch Last Lecture, Achieving your childhood dreams

P.S. I will adore this guy forever.

The Show by Lenka

Trouble is a friend by Lenka

اینکه همه ما آدمها اینقدر شبیه هم هستیم و همه به یک اندازه ناتوان و آسیب پذیر، حالم را به هم میزند.

زندگی مجردی و آشپزی

تجربه اول: شما همه چیزهایی را که از آنها متنفر بودید، دیر یا زود میخورید

پ. ن. : بنده علی الحساب میگو و آب سبزی را خریدم و خوردم. بدتر از آن اینکه دومی را تقریبا یک روز در میان میخورم. فکر کنم فقط این را ببینید کافی است