کسانی هستند که از آنها توقع کامل بودن داریم. زمانی که در کنار آنهاییم توقع داریم که کوچکترین اشتباهی از آنها سر نزند و حتی کمترین خطاها، که برای همه اجتناب ناپذیر است و قطعا خود ما هم گاهی مرتکب آنها می شویم، باعث رنجیدگی خاطرمان می گردد.
در عوض دوستان دیگری داریم که ضعف آنها را پذیرفته ایم و به آنها حق می دهیم که کاری را که نا صحیح است یا خوشایندمان نیست انجام دهند، حتی اگر ما خود هرگز چنان کاری نکرده باشیم و در آینده نیز نکنیم. جالب آنجاست که هیچ ناراحتی و دلخوری هم از این بابت نداریم.
همین تفاوت اندک در توقعات گاه باعث می شود که ما، به خصوص همانهایی از ما که خود را اهل تفکر و دقت می دانیم، دوستان یکدل و ارزشمند خود را گاهی یا حتی برای همیشه کنار بگذاریم اما در عوض به همراهی با انسانهای ضعیف تر ادامه دهیم.
خودم
