دیشب گواردیولا کاری کرد که مربیهای بزرگ هم تا حالا کمتر توانسته اند بکنند. احتمالا خودش هم دیگر نتواند بکند. برای این کارها شانس هم لازم است. راستش من قبل از این فصل، دلم از گواردیولا خون بود. آخرین چیزی که از او در ذهنم بود، تفاله یک پاسور بزرگ بود در آن دورانی که بارسا پشت سر هم میباخت و گواردیولا و ابلاردو همیشه دو پای ثابت این تیم بازنده بودند. همیشه با خودم فکر میکردم اگر بروند، شاید همه چیز درست شود. اما او این فصل نشان داد همان قدر خوب است که میگویند و همان قدر فوتبال را میفهمد. وقتی دیشب پویول را گذاشت دفاع راست به جای آلوز بازی کند و توره را برد به قلب دفاع، با خودم فکر کردم چه کار احمقانه ای. اما هرچه از بازی گذشت، صحنه هایی پیش می آمد که میگفتم بابا این گواردیولا از کجا این را فهمیده بود. آخر بازی هم بعد از اینکه با همه دست داد، رفت یک گوشه استادیوم تنها ایستاد و فریاد زد. این بهترین دستمزد برای یک مرد است.

منچستر تیم خوبی بود و در کل جام چیزی از بارسلونا کم نداشت. حتی دیشب هم اول بازی عالی کار کرد. فکر میکنم گل بدی خورد و بی موقع. اما چیزی که بیشتر خوشحالم کرد، این بود که منچستر دو بار قبلی حقش نبود که قهرمان شود. واقعا در فینال خیلی خوب نبود. آن منچستر همیشگی نبود (شاید این ذات بازی فینال است چون بارسلونا هم آرسنال را در فینال با اقتدار شکست نداد) . منچستر در فینالی که با بایرن بازی کرد، اسیر دست بایرن بود. تمام بازی در دام تاکتیک بایرن گرفتار بود. در آن بازی حتی تعویضهای الکس فرگوسن هم بیشتر به دست و پا زدنهای ناامیدانه یک بازنده شبیه بود. در فینال پارسال هم واقعا چلسی روی بدشانسی قهرمان نشد و اگر جان تری روی پنالتی آخر سر نمیخورد، شاید قهرمان میشدند. تازه با اینکه لیز خورد، باز هم توپ با فاصله کمی به اوت رفت. خوبی بازی دیشب این بود که منچستر دیگر شانس نیاورد. و شاهکار بازی هم گل دوم بود که واقعا گزارشگر بازی خوب توصیفش کرد: "وقتی سلطان پاس گل این طور پاس میده، آقای گل هم این جور میزنه". قیافه فن در سار دیدنی است.