برای پوریا:

اتفاقاتی در زندگی ما رخ میدهند که ما را مجبور به تغییر میکند. وقتی این تغییر را ایجاد میکنیم، معتقدیم که بهترین روش برای کنار آمدن با شرایط موجود است و گاهی نیز به راستی چنین است. روزهای اولی که این کار را میکنیم، هر بار در ذهنمان مرور میکنیم که چرا داریم این کار را انجام میدهیم. با جدیت دنبالش میکنیم چون دلیل و ضرورتش را میدانیم و همین باعث میشود با توجه به شرایط خاص هر موقعیت، تغییرات کوچکی در رفتارمان ایجاد کنیم، اما به مرور این تغییر تبدیل به عادت میشود. متوجه نیستیم چندی که گذشت، دیگر ضرورتی ندارد به آن کار ادامه دهیم. شاید دلیل آن این باشد که از یاد میبریم که چرا این تغییر را آغاز کرده ایم و دیگر بدون اینکه به چیزی فکر کنیم و فقط از سر عادت رفتارهای قدیممان را تکرار میکنیم. این عادتها با ما میمانند و حقه هایی میشوند که وقتی با چیز غیرمنتظره یا ناخوشایندی روبرو میشویم، خواه ناخواه به آنها تکیه میکنیم ( چیزی شبیه ادویه های طاقچه آشپزخانه. طعم هر چیز که خوب نبود اول سعی میکنیم تا با آنها درستش کنیم. ) تا از حیرت یا ناراحتیمان بکاهیم یا لااقل در حضور دیگران وانمود کنیم اتفاقی نیفتاده است تا بعد در تنهایی به آن فکر کنیم. اما از یک حقیقت غافلیم و آن اینست که ناگزیریم این عادتها را به روز کنیم. روشی که در بیست سالگی به کار میبردیم شاید دو سه سال بعد چنگی به دل نزند.

بی تفاوتی، لودگی، تنبلی و ... شاید در دوره ای از زندگی خوب باشند، اما زمانی که میگوییم "افسوس که نمیتوانیم مرزهای بی تفاوتیمان را تا بی نهایت گسنرش دهیم" به این فکر نمیکنیم که بی تفاوتی یکی از سم های زندگی است. سم هایی که به تدریج میخوریم و میدانیم که بالاخره روزی ما را میکشند.

ادامه دارد ...

پ.ن.: اینکه مطلبی را به کسی تقدیم کنم به این معنی نیست که روی کلامم با اوست، گاهی برای اینست که این فکر از حرف زدن با او در ذهنم شکل گرفته، گاهی بخشی از نوشته ام مرا به یاد او می اندازد، گاهی هم فقط دلم میخواهد چیز کوچکی را به کسی که دوستش دارم تقدیم کنم.